شب هفتم محرم برای اولین بار همراه بچه ها به مجلس عزاداری محله ی یکی از اقوام دعوت شدیم.

مراسم بسیار خوب و با شکوه برگزار شد.
بعد از آن هم سفره ی احسان و اطعام برپا شد.

دو تا خانم با آرامش و با محبت خانم ها و بچه ها را به نشستن بصورت ردیفی برای پذیرایی بهتر، دعوت می کردند.
چند پارچه ی شطرنجی با متراژی که از این سر به آن سر حسینیه می رسید، روی زمین پهن شد.
یکی قاشق پخش می کرد، دیگری لیوان استیل. یکی هم پارچ های پلاستیکی آب را وسط می گذاشت.
بعد هم چند نفر خانم بصورت ستونی ایستادند و سینی ای که بشقاب های ملامین غذا در آن بود دست به دست می دادند و نفر آخر بشقاب را جلوی هر کس می گذاشت.
غذا را به اندازه ای ریخته بودند که اضافه نماند. بعضی مادرها ظرفی همراه داشتند و غذای خود یا کودکشان را داخل ظرف می ریختند تا به خانه ببرند.
تا غذا به همه نداده بودند، مرتب تذکر می دادند: آن هایی که غذا گرفتند و خوردند بلند نشوند تا صف ها بهم نریزد و مزاحم خوردن بقیه نشوند.
بعد از اطعام، چند نفر در یک چشم برهم زدن سفره را جمع کردند. تعدادی خانم هم در گوشه ی حیاط مشغول شستن بشقاب و قاشق و….شدند.
موقع رفتن، یکی از خانم ها رو به مسئولین هئیت و پذیرایی گفت: چرا از ظرف غذای یکبار مصرف استفاده نکردید! این همه دردسر نداشت.
خانم مسئول گفت: حیف نیست غذای امام حسین علیه السلام را در ظرف یکبار مصرف که برای سلامتی ضرر داره، بریزیم. دهه ی محرم بهترین زمان برای تبلیغ سبک زندگی اسلامیه! از همین هیئت ها باید شروع کرد و از همین نذری دادن ها…

پی نوشت:
طبق تحقیقات علمی، ریختن غذای گرم و چای داغ داخل ظروف پلاسیتیکی یکبار مصرف خصوصا از نوع بی کیفیت، به سلامت غذا ضرر می رساند.