دیشب دیدن صحنه های بی تابی خانواده های دریادلان نفتکش سانچی مرا هم بی تاب کرد. همراه آن ها اشک ریختم تا وقتی که این جمله را شنیدم.
“خدایا سایه ی سرم رفته!”

این جمله ی دردناک خانم جوانی از بازماندگان بود که از تلویزیون پخش شد.
با شنیدن این کلام بیشتر منقلب شدم.

نمی دانم منظورش از سایه ی سرش چه کسی بوده؟ همسرش، پدرش یا برادرش!
او  ۲۱ روز دوری عزیزش را تحمل کرده بود. شاید برای روز برگشت و دیدار دوباره برنامه های زیادی در ذهن داشته و تدارک ها دیده بود. ولی حادثه و خبری تلخ، وجود او را به آتش کشاند.

قطعا در طی نه روز گذشته دل او نیز همراه با سوختنِ جسمِ ” سایه ی سرش” سوخته! وقتی هم که غرق شدن نفتکش را دیده، آرزوی دیدن و در آغوش کشیدن پیکر سوخته ی عزیزش هم در دریای غمش، غرق شده!

من که آن خانم جوان را نمی شناسم، اگر شما او را می شناسید پیغام مرا به او برسانید که:
ای خواهر عزیز! من هم در ماتم تو شریک هستم. از پس پرده های این دنیای مجازی برای آرامش قلب تو و تمام بازماندگان و همه ی کسانی که به نوعی داغ عزیز دیده اند، دعا میکنم.